سلام بچه ها . اگه يادتون باشه وقتي از کربلا برگشتيم ، چند جلسه اي راجع به ايرادهاي گروه به بحث وگفتگو نشستيم . از جمله مهمترين مسايل که توسط تعداد زيادي از بچه ها هم مطرح شد، مساله ارتباطمون با هم ديگه بود .

حال من مي گويم هيهات از بهتر شدن ارتباط ها – بهتر نشد که هيچي بدتر هم شد .(۸۰%نسبي و نه مطلق)

اين جانب ديگر حرف زدن در مورد اين مساله را بيهوده و بلکه آن را موجب لوث شدن موضوع آن مي دانم .

و اما فقط يک پيشنهاد دارم وآن اين که بياييم خودمان در اطراف اين موضوع فکر کنيم . بياييم براي سوالنما هاي زير پاسخ تهيه کنيم .

۱٫آيا نياز داريم به ارتباط با هم؟

۲٫محدوده ي اين ارتباط چه قدر بايد باشد؟- اين سوال دقيقا پاسخ داده شود-

۲٫آيا دوست داريم فقط براي رفع مشکلات خود به همديگر مراجعه کنيم؟

۳٫راه هايي که براي بروز اين ارتباط در همان محدوده ي پيشنهادي خود داريد؟

۴٫با کدامين از بچه ها دوست داريد ارتباط خود را گسترش دهيد؟- آيا بهتر نيست به خود او هم بگوييد؟

اگر بتوانيم به طور مشخص و جزيي به اين سوالات پاسخ بگوييم ، وارد وادي رفاقت گشته ايم . وگرنه نه.

نکته : پاسخ ها را با ديدگاه ديني چک کنيم و ارزش آنها را افزوده کنيم .

سلام پنجشنبه هشتم.هشت ونیم.امامزاده

ما چون نمی دانیم که باید نسبت به چه اموری ناراحت یا خوشحال باشیم، زمام این کارها را به دست خودمان می گیریم که اگر تلاش کردیم و به چیزی رسیدیم، خیلی خوشحال می شویم و اگر به آن نرسیدیم، نگران می شویم. یا اگر چیزی داشتیم و از دست ما گرفتند، خیلی نگران می شویم و اگر چیزی را از دست دیگران گرفتیم، خیلی خوشحال می شویم. 
ما از گذشته و آینده این اعمال باخبر نیستیم، بلکه موظفیم طبق دستوری که به ما دادند، تلاش و کوشش کنیم و در انجام امور هیچ کوتاهی نکنیم و اگر در انجام کاری چه موفق و یا چه ناموفق شدیم، در هر دو صورت باید خدا را شکر کنیم. این چنین نیست که اگر حتی با تلاش و کوشش ما، کاری انجام نشد، ما ضرر کرده باشیم.
برابر آنچه که خداوند فرمودند، ما باید در مسیری که خداوند فرمودند تلاش و کوشش کنیم و اگر این تلاش ها به جایی نرسید، نباید نگران باشیم، چون ما نمی دانیم آینده آن کار چگونه است. اگر چیزی از دستمان رفت، غصه نخوریم، به خاطر اینکه نمی دانیم آینده این کار به چه صورتی است و اگر چیزی به دست ما آمد، مسرور نباشیم، چون نمی دانیم پایان کار چگونه است. 
مشکل ما این است که در همه این کارها، خودمان را کارشناس می دانیم و به جای اینکه سراج باشیم، صراط هستیم و خیال می کنیم که خودمان راه را تعیین می کنیم. لذا اگر پست و مقامی به ما دادند، نهایت نشاط و سرور را از خود نشان می دهیم و خیال می کنیم که این مقام برای ما فضیلتی است و آن هنگام که این موقعیت را از ما گرفتند، هر کاری از دستمان یا زبانمان بر می آید، کوتاهی نمی کنیم. در حالی که هر دو امتحان است و این گونه رضایت و تاسف ما مشرکانه می شوند نه موحدانه.

سلام

.آغاز قرائت قران روزی یک صفحه برای شادی حضرت زهرا علیها سلام

..ارائه متن مرامنامه به دوستان

…حضور آقای توکلی در جلسه وپخش سخنرانی از علامه کرباسچیان

….عزاداری به مناسبت ایام فاطمیه

…..جلسه منزل آقای جوانی برگزار شد که از پذیرایی ایشون ممنونیم