دوست . و ما ادراک ماالدوست .
سلام بچه ها . اگه يادتون باشه وقتي از کربلا برگشتيم ، چند جلسه اي راجع به ايرادهاي گروه به بحث وگفتگو نشستيم . از جمله مهمترين مسايل که توسط تعداد زيادي از بچه ها هم مطرح شد، مساله ارتباطمون با هم ديگه بود .
حال من مي گويم هيهات از بهتر شدن ارتباط ها – بهتر نشد که هيچي بدتر هم شد .(۸۰%نسبي و نه مطلق)
اين جانب ديگر حرف زدن در مورد اين مساله را بيهوده و بلکه آن را موجب لوث شدن موضوع آن مي دانم .
و اما فقط يک پيشنهاد دارم وآن اين که بياييم خودمان در اطراف اين موضوع فکر کنيم . بياييم براي سوالنما هاي زير پاسخ تهيه کنيم .
۱٫آيا نياز داريم به ارتباط با هم؟
۲٫محدوده ي اين ارتباط چه قدر بايد باشد؟- اين سوال دقيقا پاسخ داده شود-
۲٫آيا دوست داريم فقط براي رفع مشکلات خود به همديگر مراجعه کنيم؟
۳٫راه هايي که براي بروز اين ارتباط در همان محدوده ي پيشنهادي خود داريد؟
۴٫با کدامين از بچه ها دوست داريد ارتباط خود را گسترش دهيد؟- آيا بهتر نيست به خود او هم بگوييد؟
اگر بتوانيم به طور مشخص و جزيي به اين سوالات پاسخ بگوييم ، وارد وادي رفاقت گشته ايم . وگرنه نه.
نکته : پاسخ ها را با ديدگاه ديني چک کنيم و ارزش آنها را افزوده کنيم .